Geen synchroonzwemmen, maar synchroonscháátsen: ‘Het gebeurt zelden dat iemand het kent’

,,Het gebeurt zelden dat iemand het kent. Soms verwarren ze het met synchroonzwemmen, maar dat is toch echt wat anders”, zegt synchroonschaatsster Fleur van Opijnen (20) lachend. Teamgenoten Jesse van de Sande (26) en Noortje van Scherpenzeel (19) knikken. Zij krijgen dezelfde reacties en vragen. ,,Maar mensen zijn vaak wel meteen geïnteresseerd”, merkt Van de Sande.

De drie schaatsen bij Ice United uit Den Bosch. Over een week, op vrijdag en zaterdag, doen ze mee aan het WK in het Amerikaanse Lake Placid. Maandag demonstreerden ze op eigen ijs hun korte en lange kür aan een groot aantal enthousiaste familieleden, vrienden en andere betrokkenen.

Synchroonschaatsen is, simpel gezegd, kunstschaatsen met grote groepen van meestal zestien personen. Sprongen zijn toegestaan, maar het draait vooral om de patronen. Internationaal is het een behoorlijk grote sport, met zelfs een serieuze olympische lobby, maar in Nederland is er nog een wereld te winnen. Er zijn twee goede seniorenteams: naast Ice United ook Team Illumination uit Eindhoven. De beste van die twee mag naar het WK.

Dit jaar trok Ice United aan het langste eind, net als vorig jaar, toen de reis naar het Canadese Hamilton ging. De schaatssters zien het als een uniek avontuur. ,,Vorig jaar was mooi, maar toen waren er veel coronamaatregelen”, zegt Van Opijnen. ,,Nu is alles gelukkig normaal. Dit wordt echt een hoogtepunt. Heel gaaf om samen mee te maken.”

In de winter doen ze wekelijks drie lange ijstrainingen. Van Scherpenzeel: ,,Daarnaast werken we nog aan onze lenigheid en conditie. We bekijken ook heel veel filmpjes.” Het is namelijk een ingewikkelde sport. Van Opijnen: ,,Ja, het komt zeker voor dat we botsen. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Vorige week viel ik en nam ik gelijk drie anderen mee.”

Toch zijn de drie verliefd op hun sport. Ze begonnen, zoals bijna al hun teamgenoten, met individueel kunstschaatsen. ,,Maar in een team is het veel leuker. We zijn heel hecht en delen lief en leed met elkaar”, zegt Van Scherpenzeel. Van de Sande vult haar aan: ,,De sfeer is ook heel anders dan bij het individuele kunstschaatsen. Dat is wat kil. Het publiek maakt er bij ons altijd een feestje van.”

Coach van het team is de pas 24-jarige Feline van Kempen. Ze was captain, tot er plotseling een coach nodig was. Ze besloot haar schaatsen op te bergen. ,,Dat was een sprong in het diepe, maar het is heel erg leuk, juist omdat het zo’n hechte groep is. We gaan nu als één grote familie op reis naar de VS. We pakken eerst nog een dagje New York mee”, glundert ze.

Wereldkampioen gaan ze niet worden. Daarvoor is de concurrentie uit onder andere Scandinavië en Noord-Amerika te sterk, weet ook Van Kempen. Maar dat mag de pret voor haar niet drukken. ,,Dit avontuur is een kers op de taart. We gaan er alles aan doen om zo veel mogelijk teams te verslaan, maar mee mogen doen is al een prijs voor ons.”