Het glas is driekwart
vol voor Bas van de Goor

Op weg naar huis in Apeldoorn schuift Bas van de Goor (45) aan bij een restaurant in Utrecht. Hij is net terug van een vakantie in Oostenrijk en Italië met zijn vrouw en vier kinderen, vanochtend had hij een werkafspraak in Amsterdam. ,,Ja, langzaam maar zeker word ik weer de oude”, constateert de in Oss opgegroeide ex-volleyballer, herstellende na een succesvolle behandeling van lymfeklierkanker. ,,Op 11 mei kreeg ik te horen dat ik ‘schoon’ ben. Geweldig natuurlijk. Ik wandel en ik fiets weer, maandag ben ik voor het eerst gaan fitnessen. Maar als ik nu ga hardlopen, ben ik na twee kilometer al klaar. Mijn lichaam moet van ver komen, dat kost tijd. Ik plak er geen termijn op; ik heb geen haast. Ik heb geen wedstrijd meer die ik moet halen, die tijd is voorbij.”

Terug naar oktober. Van de Goor voelde zich al een tijd niet zo lekker, toen een bevriende arts de opgezette klieren in zijn hals opmerkte. De onderzoeken die volgden, hadden de slechtst denkbare uitkomst: lymfeklierkanker. Het was bepaald niet het eerste velletje in het medisch dossier van Van de Goor - waarover later meer -, hij heeft door de jaren heen wel geleerd met fysieke tegenslag om te gaan. Van de Goor: ,,Maar als de dood erbij komt kijken, dan wordt het een ander verhaal. Of ik er bang voor ben geweest, voor de dood? Ja. Natuurlijk. Want er was helemaal niemand die mij kon garanderen dat ik er over een jaar nog zou zijn.”

De eerste week was het zwartst. Zijn vier kinderen van inmiddels 13, 12, 7 en 5 wisten nog van niets. ,,Er was lymfeklierkanker geconstateerd, maar een finale diagnose en een behandelplan waren er nog niet. Dat duurde een week. Nicole (zijn vrouw, red.) en ik hebben besloten om het de kinderen pas te vertellen als er een behandelplan met uitzicht op een succesvolle behandeling was, we wilden ze niet laten zweven. Zaten we daar aan het ontbijt en dan schoot het door mijn hoofd: hoe lang nog? Dan moet je wel even een paar keer slikken, hoor.”

Zoals gezegd, de 2.09 meter lange olympisch kampioen van 1996 had al een medisch dossier zo dik als het telefoonboek van Amsterdam: hepatitis A, de ziekte van Pfeiffer, een TIA - nog even los van de geijkte volleyblessures. Daar kwam in 2003 ook nog eens diabetes (type 1) bij. Op de avond dat hij dat nieuws wereldkundig maakte, zag Van de Goor bij het Sportjournaal beelden van de Engelse roeier Sir Steve Redgrave voorbijkomen. Die was eigenlijk al gestopt met topsport, maar na de constatering van diabetes keerde Redgrave terug en won hij nog een vijfde gouden olympische medaille. Gewoon, om te laten zien dat de ziekte hem niet klein kreeg. Redgrave werd een inspiratiebron voor Van de Goor, die op zijn beurt zelf ook een inspiratiebron werd. Hij richtte na zijn carrière de Bas van de Goor Foundation op, waarmee hij mensen met diabetes stimuleert tot sporten en bewijst dat de diagnose niet het einde van je dromen hoeft te zijn. Samen met andere mensen met diabetes liep hij de marathon van New York en beklom hij de Kilimanjaro, met 5.895 meter de hoogste berg van het Afrikaanse continent.

Maar toen de kanker werd geconstateerd, vond Van de Goor geen nieuwe Redgrave in Lance Armstrong, de bekende ex-wielrenner die naar eigen zeggen de strijd aanging met kanker. ,,Ik heb geprobeerd me er een voorstelling bij te maken: vechten tegen kanker. Ik heb het echt geprobeerd, maar het is me niet gelukt. Hoe doe je dat dan? En de mensen die het niet redden, hebben zij dan niet hard genoeg gevochten of zo? Naar mijn idee was het enige dat ik kon doen ervoor zorgen dat ik goede zorg kreeg. Dáár heb ik me voor ingespannen, vervolgens ben ik gaan liggen en heb ik me overgeleverd aan de artsen.”

Hij vertrouwde blind op zijn behandelend arts. ,,‘Kijk niet op internet’, zei hij. ‘Dan lees je de gruwelijkste verhalen.’ Dat heb ik dus ook niet gedaan, ik lette vooral op zijn lichaamstaal. Hij was heel terughoudend, bleef bij de feiten om geen valse hoop te geven. Maar aan die lichaamstaal dacht ik te kunnen aflezen dat het wel goed zou komen. Na de eerste maand, toen er duidelijkheid was en de eerste van de acht chemokuren was gestart, heb ik eigenlijk altijd in een goede afloop geloofd. Dat wil zeker niet zeggen dat het eenvoudig was, hoor. Ik heb inderdaad een flink medisch dossier, maar nu voelde ik me voor het eerst in mijn leven echt patiënt. Er waren dagen dat een tochtje naar de wc eigenlijk al te veel was, ik was overgeleverd aan de Nederlandse zorg. Dat is me trouwens heel goed bevallen. Echt, ik ben blij dat ik in Nederland woon: de fantastische behandeling, dát is de reden dat ik er nog ben. Dat, en een portie geluk. Niet omdat ik harder heb gevochten dan anderen of zo.”

Ja, het zal nog even duren voor hij weer helemaal de oude is, maar Van de Goor zegt het nog maar eens: hij heeft de tijd. En nee, bang dat de ziekte terugkomt, is hij niet. ,,Nee, echt niet. Bij mij is het glas driekwart vol. Het komt goed.”