Opvallende switch: van succesvolle trainer, naar wéér zelf terug als speler op het veld, Roy Meijs doet het

Opgegroeid in Waspik in een echte handbalfamilie en vanaf zijn vijfde was hij al ieder weekend in de sporthal te vinden. Het was een sprookje dat Roy Meijs als jonge handballer al in de eredivisie mocht gaan spelen. De ultieme droom was het spelen voor het Nederlandse handbalteam, nadat hij als jeugdspeler al bij Jong Oranje zat. Net toen hij de stap naar het grote Oranje moest gaan maken, scheurde zijn kruisband af.

,,Bijna al mijn teamgenoten van toen hebben nu wel wat interlands op hun naam staan”, vertelt Meijs, voor wie het allemaal anders verliep. Na een lang herstel pakte hij de draad weer op, promoveerde een half jaar na zijn terugkeer met Tachos uit Waalwijk terug naar de eredivisie en meteen daarna scheurde ook zijn tweede kruisband.

Hij herstelde opnieuw, maar speelde nooit meer helemaal pijnvrij. ,,Ik kon eigenlijk alleen nog maar verdedigen, omdat de belasting dan een stuk minder is. Vier keer in de week trainen waarbij je alle aanvallende oefeningen over moet slaan is natuurlijk ook niet leuk. Daarnaast bleef ik ook bij het verdedigen pijn in mijn knie houden. Na een aantal jaar was ik er gewoon helemaal klaar mee.”

Zijn carrière werd niet het sprookje waar hij op hoopte, maar dat betekende voor Meijs niet dat hij er geen nieuw handbal-hoofdstuk aan toe kon voegen. ,,Gelijk nadat ik bekendmaakte dat ik zou stoppen, werd ik benaderd om de coach van Witte Ster te worden.” De club in Waspik is waar het handballen voor Meijs begonnen is en hij bleef daar altijd betrokken als jeugdtrainer.

Het werd een succesverhaal. In vier jaar tijd promoveerde de ploeg twee keer. ,,Toch is het altijd gek geweest om dan trainer te zijn van jongens waar je vroeger zelf mee gespeeld hebt. Vrienden, waarmee ik buiten het handbal ook veel optrek, moest ik ineens vertellen wat ze in het veld wel en niet goed deden”, blikt hij terug.

Na de succesperiode stopte hij als trainer en kwam de coronaperiode daarbij. Meijs kreeg ineens veel meer vrije tijd en daar wilde hij het beste van maken. ,,Je zou best wel kunnen zeggen dat de coronaperiode mijn redding is geweest. Ik wilde een beetje fit blijven en uit verveling ben ik eigenlijk weer eens gaan hardlopen. Ik merkte toen tot mijn eigen verbazing dat ik daarbij helemaal geen last meer van mijn knie kreeg. Ik heb toen gelijk tegen de spelers gezegd dat ik het in het volgende seizoen weer wilde proberen.”

,,Wonder boven wonder gaat ook het handballen weer helemaal goed. Natuurlijk zijn er af en toe kleine pijntjes, maar zelfs aanvallend doe ik weer volledig mee. Het is heerlijk om gewoon weer op het veld te staan", vertelt hij over zijn terugkeer binnen de lijnen bij Witte Ster.

Zes jaar keek hij vanaf de kant toe, maar Roy Meijs is eindelijk weer handballer.