Tranen van blijdschap na historische prestatie van rugbytalenten: ‘Het was zo stressvol, alles kwam eruit’

,,Het was heel speciaal”, zegt Milan van Dongen (19), die afwisselend in Tilburg en Son en Breugel woont. ,,Vorig jaar heb ik het EK onder achttien gespeeld in Rusland. Daarom dacht ik dat de spanning er wel af zou zijn, omdat ik het al eens heb meegemaakt. Dat was niet het geval.”

Toch merkte hij wel verschil met een jaar geleden. ,,Toen zat ik met zweethanden in de bus naar een wedstrijd toe. Deze keer was de spanning minder voor een wedstrijd. Ik weet wat mijn taak is en ben zelfverzekerder. Dat komt denk ik omdat ik in de senioren bij The Dukes speel. Dan speel je tegen gasten die in het eerste team van Nederland spelen. Je bent het fysieke spel en het opvangen van klappen gewend.”

In de eerste wedstrijd werd met 32-0 van Duitsland gewonnen. Daarna was in de halve finale gastland Portugal de tegenstander. Een ploeg waarvan nog nooit was gewonnen. Deze keer lukte dat wel 19-14. Al leek het in de slotfase mis te gaan, maar een try van Portugal werd afgekeurd. Daardoor stond Nederland voor het eerst in de finale. ,,Het was zo stressvol. De wedstrijd bleef maar duren. Ik had nog nooit gehuild van blijdschap, maar toen het was afgelopen kwam alles eruit en huilde ik van blijdschap”, vertelt Van Dongen.

,,Dat we in de finale stonden was fantastisch”, laat Ossenaar Mees Voets (19) weten. Hij rugbyt evenals Van Dongen en Henk Hoos bij The Dukes in Den Bosch. Ook voormalig The Dukes-speler Thymo Peters zat in de EK-selectie. ,,We hadden niets te verliezen en hebben tachtig minuten alles gegeven en onze lichamen in de strijd gegooid. Wegens een aantal kleine foutjes verliezen we de finale. Dat is heel zuur, maar de teleurstelling was niet al te groot. We zijn trots op onze medaille en hebben het goed gevierd.”

De medaille van de 19-jarige Hoos uit Vlijmen krijgt een mooi plekje in zijn trofeeënkast. ,,Daar liggen vijf kampioenschapmedailles in, een beker, maar ook foto’s van bijzondere momenten. Bijvoorbeeld van teams waarmee ik heb gespeeld, kampioenschappen, maar ook het traject daar naar toe. Het is hard werken en dat is niet altijd leuk. Je moet opofferingen maken en bent niet veel vrij. Altijd ben je met rugby bezig, maar het is ook heel mooi om samen bezig te zijn. Je werkt er lang naar toe en dan is het fijn om zo af te sluiten. Volgend jaar nemen we de beker mee naar huis.”

Het drietal is nog jong genoeg om volgend jaar nogmaals aan het EK O20 mee te doen. Dat geldt niet voor aanvoerder Sam van Berkel (20). De Roosendaler is inmiddels naar Leiden verhuisd. In die stad speelt hij bij DIOK. ,,Voor mij was het mooiste moment de drie dagen tussen de halve finale en finale in. Toen zijn we echt een team geworden en hebben elkaar steeds beter leren kennen. We hebben een goede band zowel binnen als buiten het veld.”

Als aanvoerder had hij individuele gesprekken met teamgenoten. ,,Sommigen waren een beetje gespannen, maar je hoeft niet bang te zijn om fouten te maken. Dat lossen we als team op. We staan voor elkaar klaar. Na een fout moet je weer doorgaan.” Het was net niet genoeg voor de titel, maar het team leverde wel een bijzondere prestatie.