Door Pim Bijl

Zijn concurrenten maken zich op voor de tweede 500 meter-race van de dag als Ronald Mulder zich al aangeslagen bij de pers meldt. ,,Ik heb er behoorlijk de balen van”, zegt hij, met de handen in de zij en gevoel voor understatement. Een zomer lang getraind voor zijn laatste olympische droom en dan bij de eerste krachtmeting na veertig meter sprinten voelen: ik moet stoppen.

Hoe dan ook loopt de route richting Peking nu anders dan Mulder had gewild. Hij, 35 jaar en de laatst overgebleven Nederlandse sprinter van een succesgeneratie, stond met tweelingbroer Michel en Jan Smeekens in Sotsji in 2014 al op het podium op de Winterspelen. In aanloop naar het olympisch kwalificatietoernooi mist hij nu de wereldbekers en daarmee wedstrijdritme. Hij weet dat Kai Verbij, gisteren nationaal kampioen met twee stabiele zeges, Dai Dai Ntab, Hein Otterspeer, Janno Botman en Merijn Scheperkamp zich wel in vorm kunnen rijden in de wereldbekerraces.

De zoveelste tegenslag voor Mulder, inmiddels ervaringsdeskundige. Twee jaar geleden stapte hij op een blokje, toen de titel op het NK Sprint hem niet meer leek te kunnen ontgaan. Vorig jaar kwam hij in het ziekenhuis met een hevige keelontsteking. En op het NK Sprint schaatste Kjeld Nuis hem kansloos met een onhandige wissel.

,,Ik heb liever geen tegenslagen maar, als je die eenmaal hebt moet je zorgen dat je zo goed mogelijk terugkomt. Ik weet wat de consequentie is, wat ik moet doen nu om uiteindelijk het beste ervan te maken. Ik wil naar de Olympische Spelen, daar het liefst goud halen, en dan moet ik eind december goed zijn. In die zin is er niets veranderd.”
In die zin niet, maar de weg ernaartoe is vele malen lastiger geworden.