Vier sterren voor bioscoopsensatie Top Gun: Maverick: 'Wow, hoe hebben ze dit geflikt?’

Cruise weigert zijn rol als actieheld over te dragen aan een volgende generatie, zo blijkt uit het vervolg op de monsterhit Top Gun. De beroemde Amerikaan mag dan 59 zijn, een sneue ouwe vent weigert hij te worden. Als Pete ‘Maverick’ Mitchell zien we hem halverwege de film in zijn nieuwe mentorrol een potje shirtloos ravotten met zijn veel jongere teamgenoten op het strand. Verdomd als het niet waar is: zijn sixpack is nog even indrukwekkend als die van zijn welpjes. En als het aankomt op vliegen, zal hij uiteraard mooi ook zelf achter die stuurknuppel plaatsnemen.

Noem het egotripperij, maar dankzij de soms wat potsierlijke aanwezigheid van Cruise als superheld is deze sequel (36 jaar na dato!) zo de moeite waard. De acteur stond er bijvoorbeeld op de digitale trukendoos zoveel mogelijk dicht te houden. We gaan dus echt de lucht in en voelen elke scherpe bocht, looping, of vrije val zalig kriebelen in de onderbuik. Zeldzaam in een tijd waarin filmmakers te veel leunen op de computer met een nogal gewichtloze effectenbrei (zie Marvel) als gevolg.

Top Gun: Maverick is ‘old school’ en niet alleen tijdens de vele sensationele actiescènes. Het eenvoudige verhaal - er is weer een anonieme vijand (ze doen iets stouts met uranium) die in een race tegen de klok moet worden uitgeschakeld, Cruise wordt weer verliefd en oude vetes worden bijgelegd - wordt opvallend kalm uit de doeken gedaan. Een verademing tussen al die knetterdrukke blockbusters die er vanuit gaan dat de huidige kijker de aandachtspanne heeft van een kleuter. Tussen al het vlieggeweld door is er zowaar ruimte voor wat adempauzes.

Dat het origineel uit 1986 hier grotendeels wordt overtroffen, is ook weer niet zo’n verrassing. Wie de klassieker nog eens aanzet, ziet een ernstig gedateerde film. Een fossiel uit vervlogen tijden. Het is eigenlijk een schaamteloos stukje Amerikaanse luchtmachtpropaganda en een vooral in dramatisch opzicht lege huls. Er staat heel lang zo weinig op het spel dat je bij het herzien stiekem smacht naar de sterfscène van Mavericks mattie Goose. Dan gebeurt er tenminste wat. Ook de chemie met de knappe instructeur Charlie (Kelly McGillis die we niet terugzien) blijkt met terugwerkende kracht nogal tegen te vallen. De beroemde seksscène ontstijgt nauwelijks de soft-erotische kitsch.

Het vervolgdeel heeft wél een bevredigende spanningsboog. Maverick geeft in het Top Gun-eliteteam aan piloten namelijk leiding aan de zoon van Goose. Deze Bradley Bradshaw alias Rooster (een rol van Miles Teller, bekend van Whiplash) heeft een bloedhekel aan zijn door Cruise gespeelde baas. Niet alleen omdat hij hem verantwoordelijk houdt voor de dood van zijn vader. Maverick deed jarenlang achter de schermen alles om de zoon van zijn gestorven boezemvriend tegen te houden óók een straaljager binnen te stappen. Niet nog een ongeval binnen de familie, zo zwoor hij in 1986 aan weduwe Bradshaw (Meg Ryan). Tóch wist Rooster de top te bereiken.

Ach, veel meer dan een degelijk drama is het nu ook weer niet. Top Gun: Maverick is vooral de moeite door alles wat zich boven de grond afspeelt. De film werd vanwege de coronapandemie twee jaar uitgesteld. Er waren talloze mogelijkheden hem op een videoplatform als Netflix uit te brengen, maar dat gebeurde niet. En terecht. Het is lang geleden dat je in een bioscoopzaal dacht: wow, hoe hebben ze dít geflikt? Tom Cruise brengt die verloren gewaande filmmagie weer een beetje terug naar het grote witte doek.

Regie: Joseph Kosinski. Hoofdrollen: Tom Cruise, Miles Teller, Ed Harris en Jennifer Connelly

Bekijk hier onze trending entertainmentvideo’s: