Jackie Lionahr overwint het noodlot: na al het blessureleed staat Bossche trampolinespringer voor haar WK-debuut

Jackie Lionahr heeft haar portie tegenslagen gehad. Na haar debuut op een Europees kampioenschap in 2018 viel ze in een diep gat. Ze plaatste zich nog wel voor de wereldkampioenschappen van 2019 en 2021 en ze was er ook bij in Tokio en Bakoe, maar dan als een soort toerist. Door blessures moest ze vanaf de tribune toekijken. ,,Ik had alles al betaald, mijn geld lag daar. Waarom zou ik dan thuisblijven? En Tokio is een leuke plek, daar kom je niet zo snel weer”, verklaart de trampolinespringer waarom ze als een veredelde Oranje-supporter aanhaakte bij de WK-ploeg.

De gymnastiekbond liet haar de keuze, want het was háár geld. In tegenstelling tot turners moeten trampolinespringers zelf opdraaien voor de kosten van buitenlandse toernooien. Ook de reis- en verblijfkosten van coaches en juryleden worden opgehoest door de sporters.

Azerbeidzjan vorig jaar werd voor Lionahr niet bepaald een plezierreisje. ,,Voordat we vertrokken werd er tegen me gezegd: ‘We weten dat het heel naar voor je is, maar denk even goed na of je dit wil of niet. We willen niet dat je de sporters beïnvloedt.’ Dat vond ik pijnlijk om te horen, want in Tokio ging het toch ook goed? Daar had niemand last van mij. Nu voelde het een beetje alsof ik ballast was al voordat ik erheen ging.”

,,Ik heb me met niemand bemoeid en tijdens de wedstrijden ben ik in de zaal gaan zitten om de sporters aan te moedigen. Het deed pijn om hen te zien springen. Ik wilde daar echt weg. Ik ging ook niet de stad in. Wat moet ik daar in mijn eentje? Ik praat de taal niet, hoe kom ik dan terug in mijn hotel? Ik zag meer nadelen dan voordelen. Dus de dagen voordat het toernooi begon sloot ik me op in het hotel.”

Op cruciale momenten in haar sportcarrière liet haar lichaam Lionahr in de steek. ,,Een week voordat we in 2019 naar de WK in Tokio gingen, scheurde ik tijdens een wedstrijd in Alkmaar mijn kruisband af.” Wegens aanhoudende scheenpijn onderging ze vorig jaar een scan in Utrecht. ,,Toen kwam eruit dat ik behalve shin splints (springschenen, red.) een breuk had in mijn enkel. Als ik door zou blijven springen bestond de kans dat binnen een maand de enkel kapot zou breken en dan zou ik nog verder van huis zijn. Ik moest per direct stoppen met springen, dat was een maand voor de WK. Precies twee dagen eerder had ik alles betaald om naar Azerbeidzjan te gaan.”

Na terugkeer was ze nog maar weinig te vinden in de trampolinehal van Flik-Flak. ,,Ik mocht toch nog niet springen. Ben dingen gaan doen die ik normaal als topsporter niet kan doen. Meer weg met vrienden, af en toe uitgaan. Dat deed ik nooit.”

Wanneer kwam ze tot de slotsom dat ze nog niet klaar was met topsport? ,,Ik woon samen met andere sporters van Flik-Flak, in een trampoline-turnen-acrogym-huis. Op een gegeven moment hoorde ik ze praten over de komende WK’s en Olympische Spelen. Het kriebelt wel, dacht ik toen. Ik vind de wedstrijden nog zo leuk, ik moet terugkomen.”

Al in juli plaatste zich voor de WK, ondanks alle lichamelijke ongemakken. Aan een auto-ongeluk hield ze nekklachten over. Ze werkt in de thuiszorg. Een deel van haar loon zette ze opzij om de trip naar Bulgarije te betalen. ,,Eerder heb ik via crowdfunding geld ingezameld. Nu vind ik het lastig om iets van mensen te vragen. Op een wedstrijd kan het fout gaan, dan heb je niets als tegenprestatie. Voor mij maakt het nu niet uit wat het resultaat is in Sofia. Ik wil genieten, beseffen dat ik er sta. Ik hoop dat het zonder stress echt lekker gaat.”