De kleine rooie dood: 'Aan alle fans: bedankt voor de gezellige tijd'

door Bas Vermeer

Het Rooie Manneke zit aan de tafel van de hospice waar hij de laatste maanden van zijn leven doorbrengt. Holle ogen, 17 kilo lichter, een drain in zijn zij, maar monter. Bosters heeft een goed moment, tussen de golven van ziekte door.

Hij praat nog met dezelfde gejaagde energie waarmee hij optrad. Ooit was dat avond na avond, de laatste jaren voornamelijk nog tijdens het stappen op de zaterdagavond. Vorige maand kreeg Bosters te horen dat hij ongeneeslijke alvleesklierkanker heeft.

Minder dan 3 maanden te leven, schatten de artsen.

Wei
Het randje wei aan de Dr. Deelenlaan waar Bosters als dakloze in een 'tentje' verbleef is opgeruimd en teruggegeven aan de eigenaar. ,,Leven bij Traverse (de daklozenopvang – BV.) was nooit iets voor mij, te onrustig. De gemeente en politie lieten mijn tentje met rust.”

In de hospice aan de Bredaseweg leeft ‘ie voor het eerst in 20 jaar weer met een echt dak boven zijn hoofd. Vreemd? Hij haalt zijn schouders op. ,,Ik pas me makkelijk aan.” Zoon Johan (46) lacht: ,,Hij gebruikt het belletje om de zorg te roepen alsof hij nooit anders gewend was.”

'Fans'
Zijn crematie moet in Tilburg plaatsvinden, niet bij zijn familie dieper in het land. Zodat zijn fans kunnen komen, als ze dat willen. Leo laat een kalender van de stad zien: samen met ‘Zot Joke’ is hij het gezicht van een maand. Hij straalt.

‘Fans’. Het is een woord waar hij zich aan vastklampt. Alles voor de fans, de mensen op straat die hem toeriepen terwijl alles om hem heen versplinterde. De relatie met zijn broers, zussen en zoon liepen stuk. Door zijn alcoholverslaving, de waanideeën, de dronken uitlatingen.

Hereniging
Vader en zoon zagen elkaar bijna 25 jaar niet. Ze zijn nu samen, ook broers en zussen komen weer langs. De kanker heeft het juk van de verslaving weggenomen: het lijf van Het Rooie Manneke kan de drank niet meer aan.

,,En daardoor is er nog tijd om hier mooie herinneringen op te bouwen”, zegt Johan. Al lang geleden heeft hij afscheid genomen van zijn vader, de situatie geaccepteerd. ,,Hoe ouder je wordt, hoe meer je begrijpt”, klinkt het berustend.

Verleden
Met ondersteuning van zijn zoon struinen ze door het verleden van ‘de rooie’, een gerafeld leven. Hij werd geboren in het Zeeuwse Oud-Vossemeer, als jongste van zestien kinderen. In Steenbergen trouwde Leo en kreeg hij twee kinderen. Johan, voorkomend, een tegenpool van zijn vader. En een dochter met een verstandelijke handicap die in een inrichting woont.

De verslaving aan alcohol was altijd aanwezig, vertelt Leo, ook toen al. Het gezin viel uiteen en Leo vertrok naar Limburg, kreeg een nieuwe relatie. Ze stierf en hij trok verder: naar Breda, trouwde er opnieuw maar ook die relatie liep op de klippen. Hij werkte als krantenbezorger en taxichauffeur, maar eindigde op straat. In Breda sliep hij ’s nachts in de bossen, overdag ging hij naar de opvang. Tot ‘ie naar Tilburg trok: ,,Want Breda was een dooie stad.”

Fans
In de Textielstad begon zijn leven als Het Rode Manneke. Op straat met bekende junks ‘Jan Schel’ en ‘Adje Hash’. Nadat ‘ie iemand in het rood zag lopen, besloot hij daar een act van te maken. Eerst met een spijkerbroek, rood jasje en een matje op de grond waar geld op gegooid kon worden. Door de jaren heen werd ‘ie steeds roder. Het mooie?,,Dat stappers zeiden: ’Hier een centje maatje, maak mijn vriendin eens aan het schrikken'”, blikt hij met een glimlach terug. ,,Zo ging dat dan.”

Keek Het Rooie Mannetje ooit op stad bij nacht uit, nu ziet hij vanuit zijn kamer de bossen in het buitengebied. Hij mist het optreden, de fans. De dames van de hospice vroegen nog wel of hij een showtje wilde geven, maar dat sloeg hij af.
Met pretoogjes, ondanks alles: ,,Want Het Rooie Manneke is straks Het Dooie Manneke.”

(Fans die hem willen bedanken - hij zou het zeer waarderen - kunnen een kaartje sturen naar: Hospice De Sporen, Bredaseweg 564, 5036 NB Tilburg.)