door Bas Vermeer

Waarom is dat interessant? Omdat met die naam en die geschiedenis de dode van de boterhal-brief' vermoedelijk een gezicht heeft gekregen. We blogden eerder deze maand over de brief.

In de brief schrijft de directeur van de groenteveiling (er werden ook bloemen en boter geveild) aan de burgemeester dat het 'wenschelijk is dat het riekende lijk spoedig wordt verwijderd.' Maar wie of wat het lijk was, is bij het Regionaal Archief niet bekend.

Bij BD-columnist Ed Schilders bleef het mysterieuze lijk door het hoofd spoken. Hij wijdde er speurwerk en een column in de krant aan. Zijn redenering: aan de hal grensde een rouwkamer, zo dicht bij de Heikese kerk. In het krantenarchief zocht hij op hoe warm het was op de dag vóór de klacht uit de boterhal (redenatie:: warm weer, rouwkamer, stinkende lijken) en stuitte er - toevallig - op een klein bericht waarin dood van een zekere W.J. werd vermeld.

Bingo.
Maar daar liep het spoor ook meteen dood.
Tot Nelly Wilborts (74) zich recent meldde na het lezen van Schilders' bevindingen.
"God, dacht ik, die man moet niet naamloos blijven, want dat is mijn oom." Ze twijfelde er even over om dat bekend te maken, maar vanwege de liefde voor de familie - en na overleg met een zus - besloot ze dat die initialen ook een gezicht verdienen.
"Hij viel in de haven bij het lossen, al is dat geen vaststaand feit want er waren geen getuigen. Er werd altijd al gezegd dat hij niet kon zwemmen."
Jan werkte die dag waarschijnlijk voor het transportbedrijfje dat zijn moeder (Nelly's grootmoeder) opzette. "Zij was een groot zakelijk talent, om de toekomst van haar zoons veilig te stellen begon ze dat bedrijf, het waren immers vijf sterke jongens."

Toch zou ze door de familiezaak twee van haar zoons verliezen. Zoon Jan viel in de Piushaven, een andere kwam om aan het begin van de oorlog, aldus Nelly Wilborts.
"Een van de broers was aan het begin van de oorlog met een vracht ijzer naar Rotterdam onderweg. Bij de Moerdijkbrug kwam hij de eerste Duitsers tegen die zijn vrachtwagen wilde hebben. Hij weigerde, wist hij veel. Toen hebben ze hem doodgeschoten."
Eén brief, twee tragische verhalen. "Maar ik ben blij dat hij nu een gezicht heeft."