Reusachtig doolhof komt jarenlang naar Tilburgse binnenstad: 'Alsof je door een levend schilderij wandelt'

door Bas Vermeer en Joost Goutziers

Een overdekt labyrint waar je doorheen klautert, kruipt en loopt. Waar je uren kunt verdwalen in een kunstzinnig klimparcours, vol gangen, vreemde kamers en fantasiebeelden. Alice in Wonderland, maar dan echt. Het wordt omschreven als 'een trip zonder drugs'.

Binnen nu en een paar maanden verwacht Van Gorp dat de bouw begint. De Duitse kunstenaar komt een jaar naar Tilburg, bouwt een totaal nieuw doolhof. Voor de inrichting wordt ook samengewerkt met lokale kunstenaars. In eerdere plannen werd gerept over het voormalige postkantoor aan de Spoorlaan als locatie. ,,Maar nee, een definitieve locatie is er nog niet. We willen een toplocatie in het centrum."

Van Gorp mikt op 20.000 bezoekers per jaar. Het doolhof blijft dan meerdere jaren in Tilburg, een definitieve einddatum is er nog niet. ,,Na een paar jaar willen we het doolhof uitbreiden." In Berlijn trok het doolhof meer dan 40.000 bezoekers in vier jaar, waarvan 20.000 in het laatste jaar. ,,Daar werd geen reclame voor gemaakt, het ging van mond tot mond."

Van Gorp wil juist wel breed uitpakken, ook om veel toeristen naar de stad te trekken. ,,Dit hoort bij de rauwe kant van Tilburg, bij de inwoners die zelf ook dingen willen ontdekken. In mooie steden als Den Bosch en Breda is het altijd hetzelfde verhaal, Tilburg houdt van experimenteren." 

,,Ik baande een weg naar voren. Het vreemde decor en zijn gevoel bij aanraking veranderden regelmatig. Soms was het donker, soms was het licht verblindend, terwijl de flitsen en geluiden altijd spannend bleven. Toen kwam ik op een punt. Een donkere tunnel. Een glijbaan. Waar ging het heen, wat was daar beneden, ik had geen idee. Ik begon me paniekerig te voelen in deze afgesloten ruimte. Ik twijfelde aan mezelf. De enige manier was om vooruit te gaan. Adem, Alice, en ga het konijnenhol in."

,,Ik liet een nerveuze "Woooahhhh" toen ik over dit pad naar niemandsland gleed. Na angstige momenten door de onbekendheid werd ik  abrupt  aan het andere uiteinde uitgespuugd in het kloppend hart van alles. Ik tuurde naar de grote bolvormige ruimte  leek op een plek met organen. Er waren opties, drie zelfs. Welke kant moet ik gaan? Ik klom de ladder af,  de put in, keek wat er voor me lag en  maakt een keuze: een lange ladder die ijzig koud aanvoelde...."