Stadsportret: Carlos, bijbel als zwaard

door Bas Vermeer

"Liever niet, ik heb het druk." Om vervolgens toch snel naar beneden te snellen. Want Gods' woord, staat niet iedere dag aan de voordeur.

Nou ja, niet aan dezelfde dan. Want Carlos Chan Jong Chu (59) is best een bekend gezicht in de stad. En als u hem nog niet heeft ontmoet: dat komt vanzelf. Op een dag. Al dertig jaar trekt de Jehova's getuige van deur tot deur. In zijn vrije tijd.

Met altijd die ene vraag, soms anders geformuleerd. "Zou u over Gods koninkrijk willen praten?" Of: "Wat vindt u van een wereld zonder vooroordelen?"

En nee, hij steekt geen voet tussen geopende deuren. Niet opdringerig, enkel een vraag. In onberispelijk Nederlands gesproken, waarvan alleen het accent verraadt dat Carlos op 18-jarige leeftijd van Suriname naar Nederland verhuisde. Zijn vader, met pensioen, wilde zijn kinderen hier een betere toekomst bieden. "Ik mis Suriname wel eens, vijf jaar geleden ben ik er nog even geweest."

Carlos maakt deel uit van de 400 Jehova's getuigen in de stad, zijn gemeente telt er 115. Die zelf bepalen wanneer ze het woord van deur tot deur prediken (wel is de stad systematisch opgedeeld, zodat ze iedereen bezoeken). Het gaat om het verkondigen van Gods koninkrijk, niet het bekeren, want mensen moeten zelf de ommekeer maken. "Hoe mensen aan de deur reageren mogen ze zelf weten, we kunnen niemand dwingen om te luisteren." Hij glimlacht, zoals zo vaak: "En gelukkig maar."

Het verkondigen van het woord in de stad heeft zijn voorkeur. Veel verschillende mensen, achtergronden, verhalen. De problemen aanhoren van eenzame mensen. Met studenten over actuele zaken praten, die groep staat ook meer open voor zijn boodschap dan oudere mensen.
Er zijn dagen dat bijna niemand met hem wil praten. En ja, hij wordt wel eens geplaagd. Of afgesnauwd 'Met u wil ik niks te maken hebben.' Carlos: "Ik neem het niet persoonlijk op, want ik kom uit de naam van Jezus. Daar reageren ze op, het is toch anders dan dat je zelf zomaar een praatje maakt."

Jaarlijks treedt er - naar zijn schatting - gemiddeld één nieuw iemand tot zijn gemeente toe. Zelf is de aimabele prediker ongeveer twee dagen per week vrije tijd kwijt aan het verkondigen van het woord. Laag rendement? Hij bladert door de bijbel, diept er twee verzen uit op. Paulus, Romeinen 10, vers 13 bijvoorbeeld. Geparafraseerd: 'Hoe zullen zij Zijn naam horen als niemand Hem predikt?'

De bijbel heeft hij overigens altijd bij zich. "Wat moet een soldaat zonder zwaard?", klinkt het. Net zoals dat de verkondiger altijd in een net pak predikt. "Je vertegenwoordigt toch God, de koning van het grootste koninkrijk van het universum."

Al mag dat laatste bombastisch klinken, zo brengt hij het niet. Carlos is niet verlegen, maar ook niet dwingend. Welbespraakt, zeker van zijn zaak.

En er zijn grenzen aan het prediken. Zelf werkt hij als ziekenverzorger bij een grote zorginstelling, en nee: daar zwaait hij niet met de pamfletten als Ontwaakt en De Wachttoren. "Als mensen er naar vragen, leg ik gewoon uit hoe ik er in sta. Net zoals andere mensen dat zouden doen."

Dat Jehova's getuigen amper plezier kennen, is overigens een misvatting, vertelt hij. "Ik stond pas nog op het huwelijksfeest van een broeder, die was vijftig jaar getrouwd. Gezellig feest, met een wijntje."

Maar verjaardagsfeesten vieren ze inderdaad niet. Hoe dat zit: Jehova's treden in de voetsporen van de apostelen. Daar hoort het gedrag bij dat in de eerste eeuw na Christus courant was. "En de apostelen vierden geen verjaardagen."

Maar gouden bruiloft dus wel?

"Ja, want Jezus beloonde de gastvrijheid van een bruidspaar door een grote hoeveelheid water in wijn te veranderen."

Tuurlijk.

Overigens vraagt Carlos, aan het einde van het gesprek of we in de blog deze link kunnen vermelden. Daar kunnen mensen in honderden talen de boodschap lezen.

Je bent een verkondiger, of je bent het niet.