Stadsportret: Milo van Buijtene & de droomplannen van Draaimolen: ,,We zijn nog lang niet uitgegroeid"

door Bas Vermeer

Het leven van een festival- en feestjesorganisator is een stressvol bestaan. Als speelbal van de weergoden, dan weer worstelend met de gemeente. Na 5 jaar aan het roer van Draaimolen staat die naam als een huis. Maar dat is alleen de naam.

,,Als het regent tijdens het festival en er niet genoeg mensen komen, is het over en uit voor ons. Zo'n klap kunnen we financieel gezien nog niet verwerken.''

Brute weken
Onder de Draaimolen-paraplu schuilen meerdere feesten. Holy Pink bijvoorbeeld, het gratis deephouse- en technofeest dat tijdens Roze Maandag weer 10.000 feestgangers naar de Muzentuin trok. 

Dan zijn er nog de 5 feestjes per jaar bij Dudok die lof oogsten vanwege de indrukwekkende line-ups en navenant lage ticketprijzen. 

En begin september staat festival Draaimolen op de planning. Vorig jaar kwamen daar zo'n 5.500 bezoekers uit 20 landen op af. Dit jaar hopen ze op 7.000 man.  ,,De line-up is uniek, met artiesten uit Brazilië en Israël."

De weken die voorafgaan aan het festival zijn bruut, vertelt Van Buijtene vanachter een biertje op het terras. ,,Makkelijk 80 uur per week of meer." Het is intensief, maar juist op stress gedijt de 33-jarige goed. Met het oog op de horizon, de boel bij elkaar houden. Pas na het festival is er ruimte voor twijfel, valt het team in een zwart gat. ,,Dan moeten we heel erg de motivatie zoeken om door te gaan. Om weer een jaar al die risico's te nemen.''

De opkomst
De wens om iets in de stad te organiseren zit diep. In de eerste instantie durft Van Buijtene de stap niet te zetten omdat 'ie bezig is met zijn studie Liberal Arts and Sciences aan de universiteit, een relatie heeft en 'het eigenlijk zo wel prima vindt'. De bloei van Kindergarten in het Stadpark wakkert het vuur aan. ,,Het was gewaagd en tof wat ze daar deden, maar toen gingen ze naar 013. Daar vond ik het zo saai, het werkte gewoonweg niet."

Op het moment dat de Dudokfamilie in het Patronaat trekt, we schrijven het jaar 2013, ziet Van Buijtene een kans. Net als vrienden is 'ie het beu dat elektronische muziek bijna alleen maar boven de rivieren te vinden is. In het laatste jaar van zijn studie verlaat hij de universiteit om voor zichzelf te beginnen. ,,En nee", klinkt het met een glimlach. ,,Dat vond mijn moeder niet leuk."

Probleem
Snel na het eerste feest in Dudok volgt Holy Pink. ,,Roze Maandag lag toen nog echt op zijn gat. Overal dezelfde feest-dj’s voor de deur en YMCA over de speakers terwijl de homoseksuele jeugd dat helemaal niet wilde horen. Die willen niet in een raar pak voorbijlopen maar gewoon samen met ons iets vieren, gelijk zijn, niet per se opvallen. Zo zit onze scene in elkaar: heel open, alles door elkaar.”

En op Holy Pink volgt Draaimolen. Eerst op het Stadsstrand (3500 bezoekers) daarna als allereerste festival op Charlotte Oord. De locatie bevalt, maar dit jaar is Draaimolen er waarschijnlijk voor het laatst te vinden. ,,Als het aan mij ligt, vechten we nog voor een extra jaar. De gemeente heeft gewoon een probleem. Ook Woo Hah moet of wil verhuizen, maar geschikte locaties ontbreken."

Hij zou het zo weten hoor: geef hem het MOB-complex als festivalterrein, tussen het Kraaiven en Blauwe Meer. Themapark ‘WasteWorld’ wilde op die locatie neerstrijken, maar dat plan lijkt te zijn gesneuveld. ,,Acht hectare groot, niks gekapt en volgens mij ligt er nog een bunker onder. Daar zou je ’s nachts misschien nog door kunnen.”

De toekomst? 
Veel mensen vermoeden dat Van Buijtene flink binnenloopt, maar hij haalt er geen jaarsalaris uit. Ter aanvulling draait de festivalbaas nog op bruiloften en feestjes. ,,Ik hoef er niet rijk van te worden, ik vind geld niet zo spannend. Ach ja, er gaan de wildste verhalen rond, dat ik drugs zou dealen bijvoorbeeld. Ik lig er geen seconde wakker van.”

Draaimolen werd onder meer door grote jongen Mojo (samen met Poppodium 013 drijvende kracht achter Woo Hah) benaderd om samen te werken en hostings te doen. ,,We hebben nee gezegd. In Tilburg zijn we nog niet uitgegroeid. Alles perfectioneren, een dikke 10 scoren en dan pas ga je verder kijken. Daarnaast: ik hou van Tilburg, in Den Bosch kan dit niet. Tilburg is een arbeidersstad, met mensen die de hele week hard werken in het weekend lekker willen dansen en drinken. En kijk naar de jonge ondernemers die Tilburg op de kaart zetten. Naar een stadsstrand of wat Jeroen Opstelten (De Gin Gin) doet."

Op subsidiegebied is er in zijn ogen nog wel een wereld te winnen. Van Buijtene vindt subsidie prima, maar dan wel met de afspraak dat je na '2 of 3 jaar' op eigen benen staat. ,,En de verhoudingen zijn heel scheef. Neem de subsidies voor Woo Hah en Mundial, zo'n Mojo verdient al genoeg. Niet alles hoeft op de grote hoop. En Mundial kreeg een ton maar het was dit jaar niet meer dan veredelde braderie. Helaas." 

Wow
Goed, hij trekt zijn eigen plan. De aankomende Draaimolen wordt weer samengewerkt met kunstenaars, zo ontwerpt één van de GLOW-artiesten de tweede stage. ,,Mooi als kunst muziek kan ondersteunen." 

En hij geniet nog na van de samenwerking met Theaters Tilburg eerder dit jaar. Draaimolen haalde producer/componist Henrik Schwarz en het Metropole Orkest naar Tilburg. ,,Een klassiek stuk, geschreven door een techno-dj, uitgevoerd door het Metropole Orkest. Ik stond in de schouwburg en dacht echt 'wow' dat we dit naar hier kunnen halen." 

Het smaakt naar meer: voor volgend jaar zit een aantal speciale dingen in de pijplijn, vertelt 'ie. Mooie droomplannen. ,,We proberen een paar grotere namen naar Tilburg te halen. En een concert in de buitenlucht zou mooi zijn.” 

Al krijgt 'ie dan weer met de wispelturigheid van het weer te maken.
Eén van de weinige zaken waar de festivalbaas geen vat op krijgt.