Tattoo Joyce, opboksen tegen vooroordelen

door Bas Vermeer

Gevolgd door een vlotte lach: "Dan laat ik ze mijn werk zien en dat spreekt voor zich."
Booij Liewers draaide al drie sessies mee tijdens het zetten van de Human Rights Tattoos. En nu heeft ze de tattooshop Tat2Joyz aan de rand van het centrum geopend. Nota bene in een straat waar er al drie shops zijn. "Maar ik kreeg de kans om dit te huren. Ik kon wel weigeren, maar dan had ik er spijt van gekregen."

Het is een kleine ruimte, die vlak aan de straat grenst. Het ontwerp voor het logo heeft ze gisteren afgerond, dat komt nog voor het raam te hangen van de open, lichte ruimte. "Ik wilde geen donker tattoo-hol, zoals er al zoveel zijn. Een frisse insteek, iets vrouwelijks."
Vrouwelijke artiesten zijn zeldzaam. "In het begin dacht ik dat alleen maar mannelijke klanten zou krijgen", zegt ze, "maar het tegendeel is het geval, ik krijg al veel vrouwen over de vloer. Voor een tattoo bij het beha-bandje of ter hoogte van de broeksriem stappen sommige vrouwen juist iets sneller naar een vrouw toe."

Het is spannend om zelf een zaak te hebben, en enigszins onwerkelijk: ze had tot voor kort een uitstekende baan als zorgcoördinator bij de Wever. Tot ze meer dan een jaar terug met pen een tekening op de rug van een vriend maakte.
'Daar moet je iets mee gaan doen', vertelde hij haar.
Dat 'iets' werd een nabijgelegen tattoozaak bezoeken, dag op dag terugkomen, kijken, les krijgen. Tot tevredenheid, want haar leermeester komt binnenkort bij Booij Liewers in de zaak werken. Van hem leerde ze het vak: een vaste hand hebben, niet zenuwachtig zijn. "In het begin denk je 'als ik dit verneukt loopt iemand er de rest van zijn leven mee rond'. Terwijl je gewoon niet na moet denken."

Verneukt. Ze glimlacht verontschuldigend: "Dat is dan wel weer heel erg tattooshop-achtig. Niet?"