De slootjes in het Spoorpark zit nu al vol kevertjes, platbuiklibelles en bootsmannetjes

„We hebben een slakje gevangen”, ontdekken Iris (10) en Romy (9), als ze na een paar keer dreggen hun blauwe schepnetje omhoog halen uit de beek van het Spoorpark. „Het is leuk om in het water te scheppen en te kijken welke beestjes erin zitten”, vinden de vriendinnen.

Dat is in het kort precies de bedoeling van de Slootjesdagen van het IVN, namelijk kinderen de gelegenheid geven om het (onder)water leven te ontdekken. Dat kon de afgelopen dagen dus ook in het Spoorpark onder leiding van leden van het IVN. Maar het mes snijdt aan twee kanten, want voor een vijfkoppig groepje IVN-leden is het begeleiden van de dag ook een opdracht in hun opleiding tot natuurgids.

Zoals voor Liesbeth Gorissen (31) uit Tilburg. „Ik ben graag midden in de natuur en op deze manier leer je ook andere mensen kennen die daar van houden.” 

Ze is sinds anderhalf jaar bezig met de opleiding tot natuurgids, wat inhoudt dat ze theorieavonden volgt en in een bepaald gebied zelf onderzoek doet naar de natuur. De slootjesdag bestempelt Gorissen als een succes. „De opkomst is tot nu toe hoger dan we verwacht hadden. Vorige week hebben we een proefvangst gedaan. Toen vingen we ook kikkerdril en een kikkertje, die zijn we nu nog niet tegengekomen.”

Guus Broeders (6) wordt door zijn moeder Astrid Krijbolder omschreven als ‘een echt natuurmannetje’. ,,Ze gaan vaak buiten spelen of we gaan fietsen en wandelen. En we hebben het geluk dat allebei de oma’s in het buitengebied wonen.” 

De slootjesdag is dan ook echt iets voor Guus, die samen met zusje Noor (4) met blote voeten in de beek staat. „Ik vind ze nog erg schoon na al dat dabben”, lacht moeder. „We hebben al een waterslak en een paar kevertjes gevangen, die zijn heel mooi”, zegt Guus. Op die manier treedt hij al een beetje in het spoor van zijn grote voorbeeld Freek Vonk. „Die is fantastisch”, vindt hij, om zich daarna weer vol op zijn taak te richten. „Ik zie iets!” roept hij verrukt als hij zijn schepnet weer boven water haalt.

De opgedregde diertjes komen in terecht in witte plastic bakken met een laagje. Met een loeppotje zijn de beestjes dan goed te bekijken. „Daar valt een bootsmannetje een juffer aan”, wijst IVN-lid Ingrid van Dijk in de bak. „We zijn al wormen en de larven van de platbuiklibelle tegengekomen. Die zitten eerst twee jaar in het water voordat ze uitkomen en wegvliegen.” Dat de larven hier voorkomen, is volgens Van Dijk een goed signaal wat betreft de waterkwaliteit. „Dat betekent dat het nieuw water is, zonder al te veel planten. Daar kiezen de libellen het op uit.”

„Door het helofytenfilter of rietzandfilter, het gedeelte in de beek waar riet staat, wordt het regenwater vanzelf gezuiverd. Dat is ontworpen door Lucy Bathgate, met de bedoeling dat in de beek gespeeld kan worden”, zegt Thomas Michielsen, die ook de opleiding tot natuurgids van het IVN volgt. „Dit is voor ons een belangrijke opdracht. Zo doen we basiskennis op, wat we later kunnen gebruiken om groepen mee te nemen en dan uitleg te geven.” 

In de ‘gemaakte beek’ in het Spoorpark zijn bij het ontstaan 2,5 jaar geleden geen dieren of vissen uitgezet. „Deze beestjes zijn hier allemaal zelf gekomen”, zegt Michielsen. „Door vrijwilligers wordt regelmatig de het gehalte aan zuurstof en de zuurgraad gemeten. Dit is goed water.”