Leo Wolfs, muzikale duizendpoot uit Oisterwijk, grossiert in luisterlessen

Zijn publiek moet genieten. Dat doel stelt Leo Wolfs zichzelf als hij zijn ‘luisterles’ afsteekt bij een muziekstuk. ,,Maar als ik in de zaal rode ogen zie, weet ik dat ik op moet letten. De emoties mogen niet te hoog oplopen. Na afloop moeten ze wel met opgeheven hoofd naar huis.” 

Hij is 71 en behoort al 14 jaar tot het leger van blijmoedige gepensioneerden, die volgens hem over drie kwaliteiten beschikken: ,,Tijd, geduld en geld.” Sommigen komen jaar in jaar uit naar zijn van enthousiasme bezielde lezingen. Ze gaan over klassieke muziek of over wereldmuziek. Leo Wolfs heeft wel wat weg van een Leo Blokhuis in den brede. 

Hij begon met negen luisteraars bij De Krekul in Oisterwijk, maar is nu vaste gastheer in Den Boogaard in Moergestel. Zijn schare luisteraars is naar 180 uitgedijd. 

Komende zondag (17 oktober) behandelt hij in het Lodewijkskerkje de rijke muziek van de oude Kelten, die doorklinkt in de uillean pipes van de Ieren of de bombardes van de Bretonnen. 

Afgelopen zondag nog deed hij in de basiliek van Oudenbosch de Vier Jaargetijden van Vivaldi uit de doeken. ,,De herfst is het mooist. Maar dat kan ik de mensen ook verklaren. De jacht werd in de herfst geopend en de druiven geoogst. En dan die kleurenpracht. Wat wil je nog meer?”

Die oproep gaat ook op voor de herfst van het leven, waarin het gros van zijn luisteraars zich ophoudt. Waarom zou je er met alle tijd, geduld en geld niet elke dag een feestje van maken?

Laatst liet hij zijn publiek 22 minuten lang luisteren naar het vioolconcert van Tsjaikovski. ,,Na afloop vroeg ik: ‘Wie doet dit helemaal niks? Die moet meteen door naar Nikolaj Dahl.’ En dan hoop ik dat ze zich het verhaal van de week ervoor nog kunnen herinneren. Dahl was de psychiater die Rachmaninov door hypnose uit zijn depressie wist te halen. Het resultaat was zijn tweede pianoconcert, een fantastisch stuk.” 

In Tilburg, de stad waar zijn wieg stond, verzorgt Wolfs dan weer de ‘luisterlessen’ die horen bij de klassieke concerten van de Souvenir des Montagnards. Corona ontnam hem het hoogtepunt van zijn tournee als muzikaal verteller: ,,In het Concertgebouw in Amsterdam was ik gevraagd om een lezing te verzorgen voorafgaand aan een pianoconcert van Lang Lang. Ongelooflijk! Maar helaas: corona.”

Het onderwijs bracht hem naar Oisterwijk, waar ze Wolfs ook hebben leren kennen als voorzitter van harmonie Asterius en Zang en Vriendschap. Op Durendael was hij docent Nederlands en muziek. 

,,Het eerste zag ik als vak, het tweede als passie.” Hij onderkende dat pop in het muziekonderwijs onderbelicht bleef en besloot er dan zelf maar lesmateriaal voor te maken. Het Pop Boek en het Pop Journaal van Leo Wolfs zouden over tal van Nederlandse én Vlaamse scholen uitgerold worden. 

Tussen de Dubliners en Debussy lijkt op zijn muzikale appetijt  geen maat te staan, al is aan de man die voor Omroep Brabant jarenlang als muziekverslaggever op pad was Hollandia FM niet besteed: ,,Maar ik kwam in het Turfschip in Breda ooit uit bij een optreden van de Zangeres Zonder Naam. Wie is Leo Wolfs nou helemaal, dacht ik, om op de zangeres neer te kijken als zoveel mensen van haar kunnen genieten.”

Muziek verbindt beide hersenhelften, heeft hij van neurofysiologen geleerd. Maar het kan ook de bloeddruk verlagen, vertelde een cardioloog hem eens: ,,Want van alles wat jij mooi en prettig vindt, verwijden de bloedvaten zich.” 

Dus waarom, vraagt hij zich af, wordt er niet meer op de basisscholen gezongen? ,,Alle wereldmuziek begint met zingen. Maar onze leerkrachten durven het niet eens meer, al hoef je helemaal geen geweldige stem te hebben. Het zingen is ze ook niet geleerd op de Pedagogische Academie. Bij ons op de Kweekschool was dat wel anders.”

In die jaren zestig speelde Leo Wolfs zelf basgitaar in een bandje. Les Zazous was de naam. ,,We speelden indorock in navolging van de geweldige Tielman Brothers, waar de Beatles in Hamburg nog naar zijn gaan luisteren. In ons bandje zaten ook drie jongens van Indische komaf. Fantastische tijd, op het Indische eten na dan. Ik lust het nog niet.”

Minder prat gaat hij op zijn avonturen met De Vrolijke Brabanders (voor al uw bruiloften en partijen). ,,De mensen waren soms zo dronken dat ik het echo-apparaatje op mijn microfoon activeerde. Kon je rustig een couplet een paar keer achter elkaar zingen, zonder dat iemand het in de gaten had. Heel leerzaam hoor. Gewoon altijd blijven doorspelen.”

Ook die muzikale les gaat op voor heel het menselijk bestaan.