Maker Erik Veldmeijer haalt zijn schouders op. ,,Het is niet mijn muur. Ik zou het aan de ene kant jammer vinden, want ik weet dat de Bartkira heel erg geliefd is in de stad. Maar door mijn graffiti-achtergrond heb ik geleerd dat soms dingen van je verdwijnen. Dat een muur wordt schoongemaakt, of een ander er iets overheen spuit.”

Overigens werden die plannetjes stuk voor stuk afgewezen door de Hall of Fame. En mocht de Bartkira verdwijnen dan zijn Veldmeijers muurschilderingen nog altijd op veel plekken in de stad te zien. Iets verderop nam hij met twee vrienden een trafohuisje onder handen. Hetzelfde deed hij alleen met een trafohuisje in West, hij voorzag een muur in de Wingerdhoek van een werk en vorige maand dook er een eerbetoon aan Van Gogh van hem op bij de Ringbaan Noord. 

Waarom de route niet van de grond komt? ,,Nou de financiering van één muur is niet zo moeilijk, maar het vinden van één muur wel.....” Neem de Van Gogh-schildering die laatst werd gezet. Rond maart/april had hij daar al subsidie voor, maar het zoeken van een locatie viel vies tegen. ,,De gemeente durft uiteindelijk niet echt beslissingen te nemen qua locaties.”

Hij wil niet klagen, want die subsidie om het te maken kwam ook van de gemeente. ,,Uiteindelijk ben ik door de mensen van de Schônste wijk geholpen. Die hebben het zo geregeld.”

Terug naar de mijmering. Want hoe gaaf zou het zijn om in één maand zes tot acht muurschilderingen aan Tilburg toe te voegen? ,,Dat allemaal verschillende kunstenaars uitgenodigd worden, zodat je een mooie diversiteit aan stijlen krijgt. Ik hoef ze echt niet allemaal zelf te maken, dat is voor de stad veel leuker.”

De kunstenaar komt oorspronkelijk uit Heerenveen en belandt op zijn vijfde in Berkel-Enschot. Rond die tijd begint Veldmeijer te tekenen, in de hoop striptekenaar te worden. ,,Heel lang tekende ik alleen maar dingen na, ik vond het moeilijk om zelf dingen te verzinnen.”

Hij maakt als 19-jarige de overstap naar Tilburg, ontdekt er dat ‘ie niet zo goed is met studeren, runt er samen met Freek Braspenning een ‘antikraak expositieruimte’ Punct aan de Spoorlaan. ,,In die tijd begon het te kriebelen, toen wist ik dat ik kunst wilde maken. En toen moest ik wel zelf dingen gaan verzinnen, het was zonde om de kans om te exposeren te laten liggen.”

Een tijdje probeerde hij Tilburg nog te verlaten, klinkt het met een glimlach. Hij woonde een paar maanden in London, rende gillend weg. ,,London is één groot mierennest, ik heb Barcelona geprobeerd. Daar heb je precies hetzelfde. Als ik naar Amsterdam ga ben ik altijd zó blij als ik weer in de trein terug stap. Uiteindelijk heb je in Tilburg alle stadse mogelijkheden, maar het blijft een dorp.” Hij vertelt het op het terras van de Spaarbank, aan de Vijfsprong. ,,Kijk hier dan, we zitten midden in de stad en het is keirustig.” 

Hij was vijftien jaar actief in de graffiti, ook de illegale. Nu maakt hij alleen nog legale muurschilderingen en schildert hij thuis op doek. ,,De spannendste plek was een trein in Slowakije, anderhalf uur lopen door de wildernis.” Veldmeijer was op bezoek daar bij een meisje, kwam drie jongens tegen in die kroeg. Nog diezelfde avond ging hij met ze mee. ,,Met drie wildvreemden, dat was spannend. In Slowakije wil je ook niet gepakt worden.”

De spanning, adrenaline van illegaal iets zetten mist hij nog altijd. Hij zoekt surrogaten: zo ging de kunstenaar vorig jaar parachute springen.  ,,Ik ben nooit opgepakt voor graffiti, maar die kans is wel altijd aanwezig. En, eh, als je midden 20 bent, kan dat nog wel. Maar als je net als ik voorbij de veertig bent.... Je moet jezelf gaan verantwoorden tegenover een agent.” Met een diepere stem: ,,‘Meneer, wat bent u aan het doen? Hoe oud bent u? Oh u bent 44. Wordt het niet tijd om een keer na te gaan denken?’” Met normale stem: ,,Dan kan ik alleen maar oprecht tegen die agent zeggen: ‘Ja, je hebt volledig gelijk.”