Hij flikt het weer, de charismatische Iraanse ijsverkoper van de Piushaven. Voor het derde jaar op een rij zet de Tilburger een kerstdiner op voor mensen die het minder hebben. Nota bene in het chique restaurant EVE zitten zij op Eerste Kerstdag onder een zeven meter hoge kerstboom. Aan het kerstdiner in één van de mooiste zaken van de stad. Een zaak die eigenlijk dicht zou zijn, het personeel vrij.

In Vittorio bubbelt een aanstekelijke mix van enthousiasme en vriendelijkheid. Voor een gesprek met de krant is de ijsverkoper naar EVE gekomen. Een paar minuten later is de eenzame oma van de schoonmaakster van EVE al uitgenodigd voor het kerstdiner, terwijl de schoonmaakster zelf met een diepe glimlach rondloopt. 

En Vittorio wil meer. Veel meer. Zijn ijskraam aan de haven groeide door de jaren heen uit tot een ontmoetingsplaats, de gemeente richtte die zelfs permanent in. ,,Daar zit ik soms tot diep in de nacht met mensen te praten die eenzaam zijn.”

Via een mensensmokkelaar kwam Vittorio in 1991 in Amsterdam terecht. Zijn eerste kennismaking in Nederland was er eentje met zwervers rond een ton met vuur. De jaren erna waren in eenzaamheid gedompeld, tot hij zijn plek in Tilburg vond. ,,Net als met honger weet je pas echt wat het is, als je het hebt meegemaakt.”

Hij noemt het kerstdiner zelf ‘vooral een symbolisch gebaar’. ,,Ik ben bezig met een project om het hele jaar door eenzame mensen uit te nodigen. Voor speciale avonden aan de haven. Want echt, je kunt het je niet voorstellen hoeveel eenzamen er in de stad zijn. Aan ouderen denken de meeste mensen dan, maar midtwintigers of dertigers zitten er net zo goed tussen.”