De SRV bestaat nog! Tonneke's Rijdende Winkel brengt boodschappen met vreugde

Tonny, die veel vaker als Tonneke dan als mevrouw Steenis-Bleijenberg wordt aangesproken, vloekt een heel klein beetje in haar Rijdende Winkel. ,,Dat gezeik met die giftige eieren. En dan is een van m’n twee koelingen nog kapot ook.” En dan is daar deze ochtend nog het probleem van de kippenpootjes: ,,Heeft een van m’n klanten besteld, maar ze is niet thuis. Of ik het aan de klink wil hangen. Maar komen daar geen katten op af?”

Een schaterlach breekt door.

De tijden van de SRV-wagens zijn door Tonneke’s Rijdende Winkel weer in het Tilburgse straatbeeld opgedoken. Sinds maart trekt ze met haar vriend achter het stuur kriskras door de stad om boodschappen aan huis te bezorgen. Geen online bestellingen, zoals bij de Jumbo of de Albert Heijn, maar lekker ouwerwets van mens tot mens.

Er zit groei in de klantenkring, vooral in volkswijken als de Kruidenbuurt of de Bokhamer. Met een luide toeter roepen Tonneke en Kees hun klanten naar buiten. Binnenkort krijgen ze zo’n echte rinkelbel. Nog mooier.

Tonneke, die het hart ook op de tong heeft, houdt van mensen die ze heel chic omschrijft als ‘de behoeftigen’. Ze kan op haar 52e uit eigen ervaring praten. In 2000 stierf Wim, haar man. Met vijf knullen bleef ze achter. En toen ging Tonneke kopje onder. ,,Ik heb aardappelen weg moeten halen om niet van de honger om te komen. Dan witte gij ‘t wel.”

In 2007 stond ze na allerhande trammelant op straat. Bij de daklozenopvang van Traverse spoelde ze met twee van haar kinderen aan. Ze kreeg ook een lelijke douw van Vrouwe Justitia.

,,Ik heb altijd hard gewerkt, maar dankzij die schoften van de rechtbank kom ik niet meer aan een gewone baan. ‘Ik ben gek’ hebben ze op m’n voorhoofd geplakt.”

Ze dankt het aan de gemeente dat haar leven nu een prachtige wending heeft genomen. ,,Het begon met boodschappen doen voor mensen die dat zelf niet kunnen. Gewoon, om te helpen. Toen ben ik aardbeien aan de deur gaan verkopen. Dat liep zo lekker dat de gemeente er wel vertrouwen in had, toen ik zei een mooie wagen aan te willen schaffen.”

Met boekhoudkundige en financiële hulp ging Tonneke dit voorjaar de weg op met haar elf meter lange wagen, die eerder voor de SRV in Apeldoorn rond reed. Voor dag en dauw haalt ze groenten en fruit op bij de groothandel in Breda. ,,Geen hele pallets, maar kistjes die overschieten. Dat weten de klanten ook. Ik verkoop goede kwaliteit, maar ik kan niet garanderen dat ik morgen ook ananassen heb.”

Zo weet ze te stunten met prijzen. Kilo fruit voor één euro, dat soort aanbiedingen. ,,Maar aan het eind van de dag gaan we stunten op stunten. Dan wordt het kwartjeswerk. Syriërs, Afghanen, maar ook Nederlanders staan erop te wachten. Wat ik daarna nog overhoud, gaat voor niks naar mensen die beschermd wonen of naar de daklozen van Traverse.”

Rijk zal Tonneke niet gauw worden van haar Rijdende Winkel. Weet ze best: ,,Ik ben al blij als ik evenveel overhoud als aan een bijstandsuitkering. Dat ik m’n hand tenminste niet meer op hoef te houden.”

Hannie en Kees zitten buiten als Tonneke’s Rijdende Winkel in de Bokhamer de hoek om komt. ‘Ons Huukske’ heet hun pittoreske maycretewoninkje, waar de minaretten van de Turkse moskee bovenuit torenen. Hannie’s ogen zijn roodomrand van het verdriet. ,,In twee jaar tijd heb ik drie mensen verloren. Ons moeder, m’n beste vriendin en m’nnen hond.”

Maar Tonneke schept vreugde in het leven. ‘Bon appetito!’, roept Hannie als ze met haar wandelstok de trapjes van de rijdende winkel op klimt. Haar Kees snoept binnen een druifje voor hij zijn trosje afrekent. ,,Het mag hier gelijk”, knipoogt Tonneke.

Rookwaren komen er bij Tonneke alleen niet in. ,,Ik ben zelf een grafroker, daar niet van. En iedereen mag van mij een shagske draaien. Maar ik verkoop ze niet. Veel te overvalgierig, dat spul.”

Ze wist het al, maar de Rijdende Winkel heeft haar nog eens met de neus op de feiten gedrukt: ,,Hoeveel eenzame mensen er wel niet zijn. Soms vragen ze me: ‘Kom je vanavond een bakske koffie drinken?’ Had ik er maar tijd voor. We hebben mensen van de buurtpreventie al wel een paar keer getipt: kijk eens naar die en die mensen om.”

Er staat een loei van een fruitmand in de Rijdende Winkel. Die is voor de krant. Maar dat mag de krant, qua journalistieke distantie, helemaal niet aannemen. Komt tijd, komt raad: Hannie is overmorgen jarig.

,,Geniet ervan”, zegt Tonneke als ze de fruitmand plechtig overhandigt. ,,Doe’k wel”, belooft Hannie. En tegen haar Kees: ,,Zet ‘m mar op tòffel.”

Zo gezond is Hannie nog nooit verjaard.