Alsof Sam Oomen al tien jaar prof is

Laten we dit afspreken. Je mag verder lezen, maar onder één voorwaarde: dat deze column niet bestaat. Je hebt het niet gezien, je hebt het niet gelezen, je hebt er niemand over horen praten. Als je het er niet mee eens bent, dan geef ik je drie tellen om iets anders te gaan lezen.

Eén.

Twee.

Drie.

Ben je er nog? Mooi. Ik wil het hebben over Sam Oomen. Tweeëntwintig jaar oud, drie turven hoog en bulkend van het talent. Hij rijdt momenteel in de Vuelta rond alsof hij al tien jaar prof is. Dat is hij niet. Het is zijn eerste grote ronde. Daarin klimt hij doodleuk met de beste klassementsrenners van de wereld omhoog. Na zes etappes staat hij veertiende. Vóór Kruijswijk, vóór Contador en vóór nog een pelotonnetje ­andere vedetten.

Maar tegelijkertijd kan hij (nog) rondfladderen in de schaduw. De strijd tussen Chris Froome en zijn concurrenten slokt de meeste aandacht op en de druk van het kopmanschap bij Sunweb ligt op de schouders van zijn ploeggenoot Wilco Kelderman. Zo heeft Sam Oomen het ook het liefst. Hoe langer hij de poeha en de heisa kan afhouden, hoe beter.

Een paar jaar geleden, toen hij in de opleidingsploeg van Rabobank reed, besloot hij met een stel ploeggenoten volle bak de Cauberg op te straaljageren. Het doel: het Strava-KOM’metje op het meest prestigieuze klimmetje van het land pakken. De uitkomst: Oomen verpulverde de beste tijd. Maar niet lang na het ritje haalde hij het bestand toch maar weer van Strava af. Hij wilde de schijnwerpers niet op zichzelf zetten. Geen extra aandacht, geen extra druk. Wat is een KOM’metje waard als je mikt op zoveel meer dan dat?

Oomen weet precies wat hij doet, precies wat hij wil. Hij is de afgelopen jaren heel gericht, heel berekenend, stap voor stap, op weg naar de top van het wielrennen. Hij won de Tour de l’Ain, hij werd derde in het Critérium International, hij stak zijn neus aan het venster in de Dauphiné en Luik-Bastenaken-Luik. En vooral: hij kijkt om zich heen. Hij praat veel met oudere ploeggenoten, hij verdiept zich in trainingsmethodes en voeding, hij bestudeert andere renners. Achter het masker van een olijk joch met een oranje kuifje gaat een bloedserieuze renner schuil. En terecht. Sam Oomen is serious business.

Hij is in deze Vuelta om Kelderman bij te staan in de bergen. Maar stiekem ook om zelf een keer ongenadig hard uit te halen vanuit de schaduw. Eerst expres een paar minuten verliezen, meesluipen in een ontsnapping en ze er daarna allemaal opleggen. Als een spookje dat zomaar ineens uit de kast springt. En zo niet, dan niet. Sam Oomen wil geen Sam Oomen-hype. Nog niet. Eerst nog een paar jaar ouder en sterker worden. Er is nog zoveel tijd, er zijn nog zoveel koersen. De toekomst lacht hem toe.

Maar dat hoeft de hele wereld nog niet te weten. En als je het wel weet: mondje dicht.

(Deze column vernietigt zichzelf na lezing.)