De verhalen van een vriendin die een vluchtelingenkamp werkte, raakten De Jongh. ,,Ik wilde geen vrijwilliger worden, daar heb ik geen tijd voor en ik wist ook niet of het iets voor mij zou zijn. Toen dacht ik: als ik daar naar toe ga en ik teken wat ik zie, dan help ik die mensen op een bepaalde manier ook. Want andere mensen lezen het."

Met haar collega's Mei-Li Nieuwland en Judith Vanistendael trok De Jongh naar Lesbos. Het verblijf in het kamp greep de in Rotterdam wonende flink aan. ,,Toen ik net terug was en ik in de supermarkt mijn boodschappen kocht, voelde ik me schuldig. Waarom kan ik wel alles kopen en zij niet? Dat gevoel verdween wel weer na een week, maar ik begrijp nu beter waarom veel hulpverleners als ze verlof hebben weer zo snel mogelijk terug willen."

Een week lang trokken ze gewapend met een potlood het kamp in. Fotografen zijn niet welkom, vluchtelingen staan niet graag op foto's. De Jongh werd niet als een bedreiging gezien. ,,Er was niemand die moeilijk deed. De beveiligers dachten 'daar heb je Aimee weer met haar tekenblokje'." In haar ouderlijk huis in Waalwijk laat ze die schetsboeken zien. Tekeningen van een karretje volgeladen met bananen, een gezin dat voor hun containerhuis een maaltijd klaar maakt, mensen bij de kapper. ,,Je maakt hele snelle schetsen. Thuis moet je die tekeningen uitwerken en inkleuren en er een lopend verhaal van maken."

De meeste vluchtelingen in het 1200 plaatsen tellende Tara Kepe komen uit Syrië en Afghanistan. Er is nog een kamp op Lesbos, Moria, waar 6000 vluchtelingen verblijven. Vaak gezinnen met kinderen die bewust een tocht met een bootje over de zee kiezen boven een verblijf in de kampen in Turkije. Volgens De Jongh omdat die veel gevaarlijker en viezer zijn. Ook de Koerden kiezen voor Lesbos. Ze stelt vast dat het leven in een vluchtelingenkamp bestaat uit wachten. ,,Het is een haast onoplosbaar probleem. Omdat er nu minder vluchtelingen naar Nederland komen, denken we dat het probleem is opgelost. Maar dat is niet zo. Mensen wachten soms meer dan een jaar. Het duurt en het duurt maar, er is geen programmaboekje, mensen weten niet waar ze aan toe zijn. Kunnen ze eindelijk naar het vaste land van Griekenland, dan is het daar ook weer wachten. Dat vond ik het meest moeilijk. Er zitten veel jonge mensen, ze zijn in de kracht van het leven, maar hun leven staat op pauze."