CV-monteur Theo maakte zoveel mee, dat hij er een boek over schreef: ‘Koffie is het begin van een gesprek’

De afgelopen jaren hield het werk van servicemonteur Theo van der Himst meer in dan alleen service leveren aan klanten. Een praatje maken met bewoners hoorde er ook altijd bij. Door de jaren heen verzamelde Van der Himst veel leuke, maar ook aangrijpende verhalen.

Een groot deel van zijn loopbaan was Van der Himst werkzaam bij de Breman Installatiegroep. Het bedrijf was zo enthousiast over de verhalen, dat ze hem besloten te helpen bij het uitgeven van het boek. Chantal Zwarts van de Breman Installatiegroep: ,,We vinden het ontzettend mooi dat Theo oog heeft voor zijn medemens. Dat dat ook onderdeel is van het werk, weten veel mensen niet. We willen dat graag laten zien via dit boek. Zo hopen we dat meer mensen enthousiast worden over werken in de techniek, want installatiebedrijven komen momenteel zo’n 20.000 collega’s tekort.”

Het boek van Van der Himst, Monteursverhalen, vakman achter de voordeur, met ruim vijftig van zijn verhalen is gisteren gelanceerd.

,,Door de jaren heen heb ik altijd korte verhaaltjes bijgehouden van situaties op het werk die me raakten. Ik las ze nooit terug, maar collega’s die erover hoorden, zeiden dat ik er iets mee moest gaan doen. Omdat het zulke mooie verhalen zijn.

Omdat schrijven me niet echt goed afgaat, heeft een van mijn collega’s me daarmee geholpen. Uiteindelijk hadden we 52 verhalen, die heb ik in boekvorm voor mezelf laten drukken. Omdat Breman vaak voorkwam in de verhalen, heb ik hen gevraagd wat ze van het boek vonden. Ze waren meteen enthousiast en hebben me geholpen om het in een grotere oplage uit te geven.”

,,Dat van een echtpaar van in de 80 uit Roosendaal. Ik kwam daar al jaren en toen ik er weer kwam, zat de echtgenote al rokend op de bank. De hele kamer stond blauw. Ze vroeg of ik een bakkie wilde. Ik zei ‘ja’ want koffie is het begin van een gesprek. Op een gegeven moment vroeg ik waar haar man Jan was. ‘Die is gelukkig de pijp uit’, zei ze, ‘Nu kan ik eindelijk gaan leven’. Ik zat als verstijfd op de bank. Ik realiseerde me dat hij nooit goed voor haar was geweest. Dat greep me erg aan.

Maar ik heb ook genoeg verhalen over jonge mensen. Zo ook van een jong gezin uit Rotterdam. Ik moest daar tijdens lunchtijd voor de ketel zijn. Ze zaten samen met hun kindje van een jaar of vier aan tafel. Het kind wilde niet eten. Omdat de deur openstond kon ik alles horen. Op een gegeven moment hoorde ik een klap. De vader had het kind een pets tegen het achterhoofd verkocht waardoor het met zijn hoofdje tegen de tafel was gekomen. Vervolgens kwam hij naar mij toe: ‘Jij bent hier volgens mij wel klaar’. Dat beaamde ik, maar zei ook dat ik nog niet klaar was met hen. Van dit soort situaties maak ik altijd melding bij de politie of jeugdzorg.”

,,Ja, het lijkt soms net alsof ik het aantrek. Maar mensen beginnen ook wel als vanzelf tegen me te praten. Zo hoor je veel over onrecht, armoede, slechte gezondheid. Maar in het boek staan ook veel mooie verhalen.”

,,Iedereen las het in een ruk uit. Daar ben ik stiekem ontzettend trots op. Waar ik nog steeds ontzettend emotioneel van word, is de reactie op mijn boek van een mevrouw van 83 jaar. Ze woonde in een hospice, waar ik in de weekenden als vrijwilliger werkzaam ben. Ik wist dat ze die maandag euthanasie zou laten plegen. Op vrijdag zei ze tegen mij: ‘Ik heb nog één wens: ik wil je boekje graag nog lezen’. Nou, dat raakte me zo erg en dat doet het nog steeds.”

,,Ik dacht eerst: ‘Wie zit er nou op zo’n boek te wachten?’. Nu blijkt het meer te zijn dan een verzameling verhalen. Het wordt ook gebruikt in het helpen oplossen van de grote tekorten in de techniek. Ik wil toekomstige monteurs graag laten zien dat het ook mensenwerk is en niet alleen om techniek draait. Dat is zoiets moois.

Daarnaast hoop ik jonge collega's te bereiken. Ik merk dat ze heel anders in het leven staan dan monteurs van mijn generatie. Wij zijn opgegroeid met het idee dat je respect hebt voor de ander, voor klanten. Bij jonge monteurs mis ik dat soms, dat vind ik jammer. Er wordt nu vaak gezegd dat er geen tijd is voor een praatje. Ik heb er altijd tijd voor gemaakt. Ik denk echt dat ik veel klanten zo weer wat lucht heb kunnen geven.”

Een deel van de opbrengst van het boek gaat naar NCFS, de Nederlandse Cystic Fibrose Stichting. Deze stichting zet zich in voor mensen met taaislijmziekte.

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: