In de tijd dat ik als docent aan de universiteit werkte was er altijd haast. Ons kantoor was een komen en gaan van docenten, overal lagen studieboeken en lesplannen en er was elke dag wel ergens een noodgeval. Maar voor één moment werd er steevast tijd gemaakt: de gezamenlijke lunch. Druk of niet, tussen half één en één gingen de paperassen van tafel, verschenen er boterhammen of salades uit tassen en deelden we anekdotes, sores of flauwe grappen. Het maakte de lunch tot een van mijn favoriete momenten van de dag.

De kantoorlunch lijkt inmiddels iets uit vervlogen tijden. De kantoorlunch stond al langer op uitsterven, maar lijkt sinds corona helemaal verdwenen. Bij wijze van lunch proppen we steeds vaker snel iets te eten naar binnen tijdens het checken van de mail of het bijwonen van een vergadering. We zijn ‘druk, druk!’ en de lunch wordt dan al snel een soort lastige onderbreking. Er moet wat brandstof in de machine, en het liefst zo makkelijk en snel mogelijk. Zelfs in Frankrijk, waar het uur uitgebreid lunchen vroeger heilig was, is het gezamenlijke middagmaal op zijn retour.

Dat is zonde. De lunch kan namelijk zoveel meer zijn dan een exercitie in het zo efficiënt mogelijk verwerken van calorieën. Het is een moment om je gedachten te ordenen, je scherm-ogen rust te geven en rustig adem te halen. Samen met je collega’s lunchen zorgt voor saamhorigheid, begrip en samenwerking. Mogelijke problemen worden sneller gesignaleerd. Het is ook goed voor de onderlinge band: een ogenblik om elkaar te zien als méér dan kantoorgenoten.

Zo’n gezamenlijke lunch kan overigens ook gewoon in coronatijd: halfuurtje of uurtje blokken in de agenda, lunch erbij, webcam aan of desnoods alleen het geluid. Tussen het kauwen door praten over wat er lukt en wat niet, of gewoon sterke verhalen vertellen over je leven. Neem de gelegenheid om het eens even niét over werk te hebben. Het is dan wel weer voor een scherm, maar het is beter dan niets.

Heb je (zoals ik) géén directe collega’s om je heen, dan kun je alsnog iets maken van je lunch. Zo stel ik me tot doel om komende tijd minstens één thuiswerkdag uitgebreid te lunchen. Even respijt van mijn scherm. Salade of luxe broodje. Een kopje koffie van dat leuke tentje erbij - of een soep van het restaurant in de buurt - het liefst met mijn neus in de zon. Lunchen kan best gezellig zijn, ook al doe je het alleen.  

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020).