‘Het verlies van Robbert is nog niet te bevatten’

Het ongeloof spat nog altijd van zijn gezicht af als Coen Vermeltfoort teruggaat naar het moment in de zomer van 2018 dat hij te horen kreeg dat zijn contract bij Roompot niet verlengd zou worden. ,,Ik was een van de eersten die te horen kreeg dat er voor mij geen plaats meer was bij de ploeg. Voor mijn gevoel behoorde ik juist tot de betere helft van het team.”

Naar de reden is hij niet meer op zoek gegaan. Vanaf het begin had Vermeltfoort het idee dat ze niet echt zaten te wachten op de man die alleen maar door het winnen van de topcompetitie als hoofdprijs in de ploeg terecht was gekomen. In zijn jonge jaren was eerder ook zijn profdebuut bij Rabo op een ‘drama’ uitgedraaid.

Het was de wrede verstoring van een droom. De vier jaren erna bij Team De Rijke hervond Vermeltfoort het plezier in het koersen en kwamen de overwinningen als rijpe appels uit de boom gevallen. En nu, na twee voor zijn gevoel goede jaren bij Roompot, stond hij weer als oud vuil langs de kant. ,,Ik ben niet van het afstappen”, zegt Vermeltfoort. Niet in de koers en niet erbuiten. Maar in de zomer van 2018 ging hij toch nadenken. ,,Weer een stap terug. Zou ik dat wel doen? Ik woon alleen in een huis met hypotheek.”

En toen kwam Robbert de Greef. ,,Hij zat in hetzelfde schuitje”, zegt Vermeltfoort over zijn vriend die net als hij als voormalige winnaar van de topcompetitie ook weer weg moest bij Roompot. ,,Robbert was rond met Alecto en vertelde dat de ploeg ook mij graag wilde hebben.” Na een enkel gesprek was het rond. ,,Maar toen heb ik in de winter gedacht: Coen, waarom ga je dit in godsnaam doen? De hele winter was ik met mezelf in gevecht. Ik begon laat met trainen en zag op tegen het eerste trainingskamp in februari. Met gasten waarvan ik de meeste niet kende anderhalve week in een appartement op Mallorca. Daar kwam bij dat ik voor mijn gevoel niet in vorm was. Maar wist ook dat ik geen zwakte mocht tonen.”

Maar daar op het Spaanse eiland ging de zon toch plots weer schijnen in zijn wielerleven. ,,We trainden goed, ik werd iedere dag beter en de ploeg groeide helemaal naar elkaar toe.” Bij terugkeer in Nederland won Vermeltfoort direct de Ster van Zwolle en de volgende drie koersen die hij reed. ,,Het gevoel wat ik had bij De Rijke was terug. Toen wist ik dat ik de goede keuze had gemaakt. ”

De idylle werd wreed verstoord toen Robbert de Greef eind maart in de Omloop van de Braakman werd getroffen door een hartaanval. Hij raakte in coma en kwam daar niet meer uit. Eind april overleed hij. ,,Wat moet ik daar van zeggen”, verzucht Vermeltfoort. ,,Het is iets wat ik nog steeds niet kan bevatten. Het is moeilijk om er over te praten. Robbert was gewoon een goede vriend. Iemand die leefde voor de koers.”

Zijn ogen dwalen af naar de twee foto’s van zijn maatje aan de muur. Hij vertelt over de laatste dag waarop ze samen strijdvaardig aan de start stonden. Over het gevoel dat ze alles en iedereen aankonden. Tot het moment dat het besef inslaat dat het goed mis is. ,,Door hem fietste ik nog”, klinkt het geëmotioneerd. ,,Hij motiveerde me die winter om toch door te gaan. Ik twijfelde. ‘Kom, we gaan nog een jaartje stront maken’, zei hij toen. Daar waren we dat voorjaar ook mee bezig.” Daar ging Vermeltfoort uiteindelijk ook mee door. ,,Maar het gevoel in koers van voor zijn dood, bleef heel lang weg. Ik was met mijn hoofd ergens anders.”

Dat gevoel kwam terug in de Slag om Norg. Vermeltfoort voelde de steun van De Greef. ,,Daar lieten we samen weer effe zien wat we konden. De koers domineren en winnen. In Norg had ik heel erg het gevoel dat we daar samen de strijd en de uitdaging aangingen. Daar miste ik hem heel erg.”

Vermeltfoort slaakt een diepe zucht. ,,Het contrast is dit seizoen wel heel erg groot.” Hij won zo’n 20 koersen, maar op het einde van het jaar liet Alecto weten de ploeg op te heffen. ,,Een heel jaar ben ik vanaf de winter in gevecht geweest met mezelf. Ook privé speelden er dingen. Dan denk ik: hoe heb ik het toch voor elkaar gekregen om steeds die prestaties te leveren. Blijkbaar kon het dus. Er zijn jongens die het eerder opgegeven hadden. Het geeft me veel voldoening dat ik dat nooit heb gedaan.”