Denkend aan Holland zie ik breede rivieren traag door oneindig laagland gaan... Bij deze eerste zin van het in 1936 door Hendrik Marsman geschreven gedicht zie je het voor je: Het prachtige rivierenlandschap, met water, wilgen, ruimte en Hollandse luchten. Zo was het toen en zo is het nog steeds. Het gedicht eindigt minder lieflijk: … in alle gewesten wordt de stem van het water met zijn eeuwige rampen gevreesd en gehoord. 

En ook dat is anno 2018 niet veranderd. Nog altijd nemen de grote rivieren jaarlijks vele levens. De Waal voert de lijst aan. Vorig jaar werden er twintig levenloze lichamen uit het donkere water gevist, na een ongeval of zelfdoding En dit jaar staat de teller, voor zover bekend, alweer op vier. Door z’n omvang, de stevige stroming en de drukke scheepvaart is het ‘s lands meest meedogenloze rivier.